Tadeusz Kościuszko

Nasz patron i bohater

1746-1817

Urodził się w Mereczowszczyźnie na Polesiu w rodzinie średnioszlacheckiej. Uczył się u pijarów w Lubieszowie w latach 1765 – 69, później w Szkole Rycerskiej w Warszawie. Po zakończeniu nauki został wysłany jako stypendysta królewski do Paryża, gdzie uzupełnił wiedzę, m.in. w zakresie inżynierii wojskowej. Do kraju powrócił na krótko w 1774 r. Później wyjechał do Ameryki Północnej. Wziął tam udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Szybko awansował na generała brygady. W 1777 r. odznaczył się przy oblężeniu Saratogi i otrzymał honorowe obywatelstwo Stanów Zjednoczonych. W 1784 r. Kościuszko powrócił do polski i osiadł w swym majątku Siechnowice. Reformy polityczne Sejmu Czteroletniego i aukcja wojska umożliwiły mu wejście do służby polskiej w stopniu generała majora. W czasie kampanii w 1792 r. wyróżnił się w bitwie pod Dubienką nad Bugiem (18 VII), podczas której udało mu się powstrzymać ataki armii rosyjskiej. Otrzymał wówczas od króla order „Virtuti militari”. Kiedy Stanisław August przystąpił do konfederacji targowickiej, Kościuszko wraz ze swoim zwierzchnikiem, księciem Józefem Poniatowskim, planował porwanie króla do obozu armii koronnej i kontynuowanie walk z Rosją. Ostatecznie wraz z księciem Józefem i większością generalicji podał się do dymisji i wyjechał z Polski do Drezna, a potem do Lipska, skąd dowodził pracami powstańczymi. Następnie wziął bezpośredni udział w insurekcji dostał się pod jej koniec do niewoli rosyjskiej. Został z niej uwolniony w 1796 r. przez cara Pawła I i wyjechał do Stanów Zjednoczonych, następnie do Francji, gdzie włączył się do prac republikańskiego odłamu emigracji polskiej. Przeciwny wiązaniu sprawy polskiej z Napoleonem I, odmówił mu w 1806 r. współpracy, podobnie jak w 1815 r. carowi Aleksandrowi I. Osiadł w Solurze (Szwajcaria), gdzie zmarł. Jego zwłoki spoczywają na Wawelu.

źródło: Polska Prowincja Zakonu Pijarów