Autobusem ze Szczyrku przyjechaliśmy przed godziną 10-tą do Wisła Czarne. Niektórzy mieli problemy i złe samopoczucie bo droga przez Przełęcz Sammopolską była kręta i po wyjsciu z autobusu zrobiliśmy mały odpoczynek.

Ruszyliśmy niebieskim szlakiem na Baranią Górę. Szlak ten wiedzie tuż przy potoku Biała Wisełka. Pierwszą godzinę idzie się asfaltem. Droga jest przyjemna, ale do czasu. Za drogą asfaltową zaczyna się błoto. Nie wiem czy ono zawsze się tam znajduje ale w takim słonecznym okresie w jakim sie tam znaleźliśmy też droga byla błotnista.  Ta ilość wody po obu zboczach góry wynika z pewnoscią z dużej ilosci cieków wodnych które dają początek Wiśle.

Na szczycie mającym 1220 m.n.p.m. znajduje się platforma widokowa. My natrafiliśmy na szczęście na piekną pogodę. Z platformy można było zobaczyć przepiękne widoki w promieniu kilkudziesieciu kilometrów. Była i Mała Fatra na Słowacji, Tatry, cały Beskid Śląski a wiec Stożek Wielki, Czantoria, Równica, Klimcczok i Skrzyczne.

Szczęście związane z super widocznością było szczególnie odczuwalne, gdyż mieliśmy świetną atmosferę i było wesoło. Następnie do schroniska prowadzi droga błotnista, usłana korzeniami i kamienista. Na szczęście jest ona wyłożona z klocków drzew. Nie radzę schodzić z tej drewnianej "kładki", gdyż grozi to wpadnięciem do błota. Zresztą jednego buta utopiliśmy w torfie który pachniał nieszczgolnie. Schronisko pod Baranią Górą na polanie Przysłup jest dobrze wyposażone i duże. Niestetu nie serwowano kwaśnicy. Po odpoczynku czeka nas ostatni etap wycieczki. Schodzimy najpierw 20 minut czerwonym, a potem czarnym szlakiem do Wisły Czarne. Szlak wydawał się przyjemny a słońce towarzyszyło nam przez caly czas i tuż po 16-tej znaleźliśmy się przy jeziorze Czerniańskim. Potem tylko przejazd do Szczyrku i do Buczkowic gdzie w Szkole Mistrzostwa Sportowego mieliśmy obiad. Ta wycieczka nie należała do długich, lecz była bogata w wiele niezapomnianych wrażeń.

 Pod Baranią Górą, schronisko na Przysłupie.